• Vandaag was het dan weer zover. De wedstrijd der wedstrijden. De klassieker. El classico. The clash op the titans. De wedstrijd die alle andere wedstrijden eigenlijk overbodig maakt. Oud vs Jong. Altijd een waar spektakel stuk. En dit jaar was dat niet anders… 

    Een  datum prikken voor deze wedstrijd blijft nog altijd het meest lastig. Het is immers een risico wedstrijd. Dit kan niet zomaar even ingepland worden. Alle hulp diensten en autoriteiten dienen te worden ingeschakeld. Denk hierbij aan de ME. Inclusief paarden. En dan natuurlijk ook nog de stewards om supporters in toom te houden(Ruud), plaatselijke brandweerdiensten voor gevaar op vuurwerk gooiende supporters (Ruud) en aangepaste lijndiensten van toestromende treinen, bussen en andere vervoersmiddelen. Duidelijk mag zijn dat deze kraker nogal wat organisatorische voorbereiding nodig heeft. 

    8 juni. Dat was dus de datum. Alles in kannen en kruiken. Dranghekken, verkeersregelaars, ME, Politie. Alles was aanwezig en in hoogste vorm van paraatheid. Dat mogen duidelijk zijn. Het begon al in de app. Mensen waren al iets later doordat er dit keer ook vrouwen moesten meedoen. En hierdoor verkeken er een aantal mensen zich op de tijd die er in de badkamers en keuken nodig waren. Ook dat hoor bij deze clash. 

    De spanning was duidelijk zichtbaar op de gezichten. Concentratie en lichte nervositeit bij de jongens op het gelaat. Ze wilde even de kleedkamer in voor de bespreking maar hee wacht eens even. Er zijn helemaal geen trainers vandaag. Die zijn immers in kamp vijand vandaag. De jongens moesten het dus maar zelf zien te regelen. De opstelling, formatie, speelstijl, taktiek. Het kwam allemaal op henzelf. 

    De wedstrijd vond plaats op het achterste veld. Dit wederom in overleg met politie en brandweer. Op deze manier kon er makkelijk over gegaan worden op evacuatie indien nodig bij het uitbreken van rellen. De 2 teams werden zeer zorgvuldig opgesteld en de scheidsrechter (tevens speler, VAR, 4e official, waterdrager en siroophaler) deed de toss met Ruud en zoon Teun. Ruud kwam als winnaar uit de bus en hij koos voor de Trompet. Ehm, wat? Ruud was even de weg kwijt. Hij dacht weer even met de fanfare op pad te zijn. Nee, ruud, vandaa worden er echte sporten beoefend.  Je mag kiezen: of aftrappen of de helft. Hij koos voor helft. 

    Het was vanaf begin zichtbaar. De strijd werd direct ingezet. Danielle dook met gevaar voor eigen neusbotje en leven voor de bal om deze weg te koppen. Marjon probeerde de bal ook heel hard te raken en slaagde hier deels vrij aardig in. Heel soms maaide ze ietwat over de bal heen maar deed dit wel vol passie en overgave. En daar draait het vandaag om. 

    Je merkte dat sommige ‘oudjes’ even moesten wennen. Normaal op zaterdag hebben ze zoveel praatjes. Weten ze alles zo verdomde goed te vertellen aan de kids. Maar nu zij het zelf moesten doen bleek het toch even andere koek. Maar zoals vandaag vaker gezegd is:Alles begint met visie. En de uitvoering komt erna. Meestal mislukt de uitvoering bij de oudjes. Uw verslaggever was nog maar amper bezig met het pakken van de pen en de jonkies kwamen al met 2-0 voor door doelpunten van Liam. Deze strijder leek weinig tot geen genade te hebben voor mama en al helemaal niet voor trainer Dave. 

    De aansluitingstreffer kwam gelukkig nog voor oud. Dave was er inmiddels ingekomen want hij kon het niet meer aanzien vanaf de zijkant en bediende Delcio die geen moment twijfelde en de trekker overhaalde. 1-2.  De jongens leken hierdoor behoorlijk te zijn gemotiveerd en gaven even gas bij. En dat resulteerde in 2 doelpunten. Ofwel: de stand was op dit moment 4-1 voor de jonkies. De oudjes werden even gedeclasseerd door de jonkies. Pijnlijk en confronterend tegelijk. Net voor rust wist Dave nog wel de 2-4 binnen te peren. Hierdoor werd de stand iets dragelijker. In de rust werd er even flink met de vuist op tafel geslagen bij de oudjes. IJsbaden genomen. Sport massages gegeven. Info via teamsmeeting van zowel Van Gaal als Arne Slot. Conclusie was: Hoger druk zetten. Meer de bal het werk laten doen. Pressie spelen. En box to box met powerplay de tegenstander imponeren. 

    Nou zo gezegd zo gedaan: de oudjes gingen de tweede helft nog hun laatste krachten geven om hier toch een resultaat neer te zetten. Want kom op: verliezen van je kind. Dat doet pijn. Al die zaterdagen staan schreeuwen hoe het moet. En dan even pakkie krijgen van je eigen kroost. No Fucking way!!! Schreeuwde Ruud de kleedkamer. Waarna hij zijn hoofd heel hard tegen de muur sloeg om de slogan nog wat kracht bij te zetten. Ja, dat is Ruud. Al bellend tijdens de wedstrijd lijkt het zo’n lieve man maar als het fanfare beest in hem los komt: wee je gebeente! Want dan is hij een ander mens. Ruudje 2 face Van der Gijp wordt hij ook vaak genoemd. Maar we dwalen af. 

    De tweede helft was een slachtveld. Vermoeidheid sloeg toe. De oudjes hadden het zwaar. Foute passen volgde kansloze kopballen af. Slechte acties gingen gepaard aan grote missers. Ondanks dit bleven de dinosaurusjes wel alle geven en wisten op basis van kracht via Walter en Dave nog wel tot 4-4 te komen. 

    De supporters begonnnen inmiddels met sfeeracties zoals vuurwerk, liederen en uitfluiten van de oudjes. Dit gaf de jonkies weer power om 5-4 te maken. De oudjes begonnen weer van voor af aan en moesten op jacht naar de gelijkmaker. De grootste vijand bleek vandaag de klok.(oke en conditie, voetballend vermogen en inzicht) Maar uiteindelijk wisten ze toch nog de 5-5 te maken na een mooie actie van Dave die op aangeven van Johan ondergetekende wist te vinden en deze haalde vernietigend uit (lees :rollertje zijnetje). 

    Officieel was het tijd. Dus eigenlijk eindigde het in 5-5. Maarrrr de supporters wilde een winnaar zien. Dit lieten ze duidelijk merken. De sfeer werd grimmiger. Dus in overleg tussen de VAR en de veiligheidsdiensten werd er besloten golden goal te spelen. Winnende goal dus voor de mensen die die fenomeen niet meer kennen. 

    In verband met gevoelige info en traumatische ervaringen voor de kinderen houden we het er alleen op dat OUD de winnende goal gemaakt heeft. En hiermee dus de editie 23/24 naar team Dino gaat. Het stadion bibberde na deze goal. Mensen werden gek. Supporters uitzinnig. Sommige moeders wilde nog cheerleadend en streakend het park over maar werden net op tijd gestopt door de Stewards. 

    Al met al een geweldige wedstrijd. Er zat wederom alles in. Maar vooral enorm veel plezier. En om dit hele onzin verhaal maar even met een kleine serieuze noot af te sluiten: Dit team heeft het dit seizoen ontzettend goed gedaan. Hele seizoen meegedraaid in de hoofdklasse. Meer gewonnen dan verloren. Ontzettende groei doorgemaakt. En ook de ouders hebben met elkaar een enorme leuke groep. Oke, soms denken de ouders iets teveel dat zij de trainers zijn maar hee dit ontstaat allemaal uit fanatisme en goodwill. 

    Volgend jaar naar het grote veld! Dan wordt het weer een nieuwe fase voor onze jongens. En gaan we er uiteraard weer een top seizoen van maken! Voor nu fijne zomer en tot in augustus als uw verslaggever zich weer zal melden 😉 

    Adios!