De grootse intocht

De avondvierdaagse is er natuurlijk voor de kinderen, een handjevol ouders die meewandelen en
uiteraard uw verslaggever, die volgens een trouwe kijker inmiddels misschien wel voor de
honderdste keer meeliep. Zolang Jami en Demi hem vragen mee te lopen, is hij erbij. Wandelen is
immers een van zijn hobby’s en dat combineren met het sjouwen van kilo’s snoep voor de kinderen
van Dubbeldam maakt de laatste dag van de avondvierdaagse tot een onvergetelijk hoogtepunt.

Laten we beginnen met het bedanken van iedereen die betrokken is bij de organisatie, dan hebben
we dat alvast gehad. Elke dag op tijd vertrekken, leuke routes met veel publiek langs de kant en als
absoluut hoogtepunt de tocht van vandaag.
We noemden Jami en Demi al, maar het kan geen kwaad deze dames extra in het zonnetje te zetten.
Al jaren zijn ze actief betrokken bij de jeugdactiviteiten van Dubbeldam. Ook dit jaar organiseerden
ze onder meer het kamp en regelden ze alles voor de jeugd die meeliep tijdens de vierdaagse.
Nadat ze prachtige Dubbeldam-drinkbekers hadden uitgedeeld, stonden ze te kijken waar ze langs de
route zouden gaan staan. Uw verslaggever dacht eigenlijk dat ze wel een plekje naast onze kersverse
burgemeester Mol zouden krijgen, dat hadden ze zeker verdiend.

En nu we het toch over onze nieuwe burgervader hebben: de eerste indruk is zonder meer positief.
Uiteraard stond hij vandaag op de trappen van het stadhuis om de stoet toe te wuiven. Hij koos
ervoor om op een van de onderste treden te gaan staan, zodat iedereen die met hem op de foto
wilde, van harte welkom was.

Voor de laatste keer vertrokken we rond half zeven vanaf de velden van DFC, om nog één keer
luidkeels te horen: ‘Dubbeldam, laat je horen.’ En het mag gezegd: naarmate de dagen vorderden,
produceerden onze mannen en vrouwen steeds meer geluid. Bij aankomst in het stadion van FC
Dordrecht was het goed te horen: we are black and white en fucking dynamite.
Tussen de trouwe wandelaars zagen we vandaag ineens baby Tsunami, een oude bekende van de iets
oudere kinderen. Met deze geweldige baby erbij is het toch nét een tikje gezelliger.
Door de nieuwe startplek liepen we niet meer over de Noordendijk, maar kozen we voor de Reeweg.
Dat betekent: heel snel heel veel familie en voor sommige kinderen ongelooflijk veel snoep.
Sommige kinderen lijken wel duizend familieleden te hebben, die allemaal iets om hun nek hangen.
Het is trouwens nog een hele klus om dat allemaal uit te delen. De volwassenen die meelopen
hoeven alleen maar de kinderen continu in de gaten te houden én ervoor te zorgen dat ze ondanks
het snoepbombardement blijven lopen.

Het uitdelen van snoep is een ware kunst: je moet iedereen herkennen én zorgen dat je al je zakjes
kwijtraakt. Zo zagen we Lizzy in lichte paniek rondrennen. Tegen een van de kinderen riep ze: ‘Je hebt
toch een broertje? Of niet? Heb je geen broertje? Heb je al iets gekregen van me?’
Het zit erop. U wacht natuurlijk nog op de twee vaste onderdelen van de verslagen dit jaar:
Ja, morgenochtend om 9:00 uur is er weer een parkrun in het Wantijpark, bij de parkeerplaats van
het Wantijpaviljoen. Volgende week niet, maar daarna weer wel, de rest van het jaar gewoon
doorgaan dus.

En dan natuurlijk nog even kort over onze vrolijke achtervolgers van Sporting Delta. Ook daar waren
de kindjes moe. Door inpakperikelen haalde uw verslaggever ze een keer of tien in en er werd
nauwelijks luidruchtig gezongen. Net als bij Dubbeldam was iedereen blij dat het erop zat.
We wensen alle ouders een rustige avond, met kinderen die hopelijk snel in slaap zijn gevallen.

Van Jami Cohen en Johan van der Velde ontvingen wij prachtige foto's van de laatste avond waarvoor veel dank en Johan danken wij tevens voor de heerlijke verslagen