• Aan alles komt een einde, zo ook aan deze avondvierdaagse. Op het moment dat de eerste regendruppels naar beneden kwamen, waren de meeste van onze helden weer thuis of aardig onderweg. Vier avonden lopen tijdens de Dordtse moessonperiode en dan vier keer droog thuiskomen, het is een prestatie op zich. Tijdens het schrijven van deze woorden valt alle regen die gevallen had moeten worden trouwens naar beneden. 

    Zoals u gisteren heeft kunnen lezen, is veel anders dan vroeger. Het begint al bij het verzamelen. Voor iedereen die wat oudere kinderen heeft, weet dat het verzamelen voorheen op de velden van Emma gebeurde. Het hoofdveld stond destijds afgeladen vol, dit is dit jaar een stuk minder, maar gelukkig is het nog steeds een groot aantal kinderen en begeleiders. 

    Bij Emma gebeurde weinig, de omroeper was onverstaanbaar en de groepen liepen op de gok het veld af. In 2024 zijn alle groepen duidelijk herkenbaar en is het omroepsysteem een stuk duidelijker. Een kwartier voor aanvang is het tijd voor een warming-up en waar tijdens het wandelen muziek streng verboden is, galmt bij de start en finish de muziek hard over de velden. 

    Het lopen van de avondvierdaagse is meer dan voorheen een feestje van de basisscholen, hier is natuurlijk niets mis mee en we zien bij de verschillende scholen grote groepen kinderen. Dit gaat natuurlijk wel ten koste van de verschillende sportverenigingen en we zien na de scholen dan ook vooral kleine groepen. Dubbeldam is een positieve uitzondering, met zestig kinderen en net iets meer dan zes begeleiders is onze groep duidelijk aanwezig. Baby Tsunami wordt gemist en hopelijk mag onze baby volgend jaar weer meelopen, maar onder leiding van Demi en Jami is het geluid onderweg regelmatig oorverdovend. 

    Nu we het toch over Demi en Jami hebben, laten we deze dames even in het zonnetje zetten. Zij hebben dit jaar weer veel voor elkaar gekregen. Twee geweldige kampen, met een grote opkomst en ook nu weer een groep kinderen om trots op te zijn. 

     

    Wat kunnen we schrijven over de laatste dag? 

    Eigenlijk alleen maar dat u er zelf een keer bij moet zijn. Onze helden moesten iets meer lopen dan vijf kilometer en tijdens deze lange tocht werden ze met grote regelmaat staande gehouden door ouders, opa’s, oma’s, familie en vrienden. Behangen met snoep en kleine cadeaus trokken onze jongens en meiden door de straten van Dordrecht. 

    Voor het eerst sinds jaren niet via de Noordendijk, maar gelukkig wel naar de binnenstad waar het keerpunt gelegen was bij het Stadhuis. Op het bordes stond onze burgemeester om iedere wandelaar enthousiast toe te zwaaien. 

    Over de ruim zes kilometer deden onze helden ongeveer twee uur, niet omdat ze niet harder konden lopen, maar vanwege de drommen fans die zich langs het parcours verzameld hadden. 

    Eenmaal voorbij het Stadskantoor volgde het drukste deel van het parcours om uiteindelijk via de Vriesebrug de stad te verlaten. 

    Ook op het laatste deel van het parcours bleef het druk langs de kant en aangekomen bij het stadion was het weer dringen geblazen. De wandelaars mochten langs het publiek op de tribunes lopen voor hun laatste aanmoedigingen. De leiding mocht daarna op een  bijveldje de meer dan verdiende medailles uitreiken. In een ander tijdperk waren deze medailles prachtige kunstwerkjes, laten we het er maar op houden dat ook dit veranderd is. 

    Al onze helden, oud en jong, hebben het einde gehaald. De stemming was vier dagen lang meer dan geweldig en we mogen terugkijken op een geweldige avondvierdaagse. Dit smaakt naar meer en hopelijk zien we volgend jaar nog meer voetballers over de Dordtse wegen wandelen.