Dag 2: Een reis terug in de tijd

We zeiden het gisteren al: vandaag is het een reis terug in de tijd, vooral voor de wat oudere
wandelaars. De jeugd van tegenwoordig weet niet beter dan dat er verzameld wordt bij het stadion
van FC Dordrecht, waar vrijdagavond ook de feestelijke intocht plaatsvindt. Bij het verzamelen zorgt
de Move Academy voor de nodige beweging op de zoete tonen van de Snollebollekes, voor wie dat
wil én kan.

Gelukkig is het gelukt om de Avondvierdaagse nieuw leven in te blazen. Met bijna drieduizend
deelnemende kinderen en 46 verenigingen en scholen is het een bonte stoet geworden. Elke avond
worden verschillende sponsoren genoemd, iets wat vóór corona niet gebeurde.
Destijds was de organisatie in handen van WIK, Willen Is Kunnen, die het gewoon zelf regelde: zonder
sponsors en zeker zonder harde muziek bij de start. Het oudste lid werd op het sportveld van Emma
op een stoel gezet met een microfoon en een lijst met deelnemende groepen. In aantal waren het er
toen zelfs zeker het dubbele van nu. Braaf brabbelde de man de namen op en bij het horen van
“Huhhudam” wist iedereen dat wij aan de beurt waren.

Vandaag werd uw verslaggever trouwens herkend door Hafid, van het kamp. Het duurde even, want
zonder laptop is het toch een stuk lastiger om herkend te worden. Ook het schrijven van deze stukjes
is wat moeilijker, omdat er van alles onthouden moet worden, iets wat natuurlijk elk jaar een beetje
lastiger wordt.

Vanaf de start beweegt de stoet richting de Noordendijk en we hebben u nog niet verteld dat we
worden achtervolgd door Sporting Delta. Ook dat is natuurlijk een oer-Dubbeldamse vereniging. In
tegenstelling tot Dubbeldam, waar baby Tsunami nog altijd wordt gemist, weten deze korfballers wél
heel veel geluid te produceren tijdens het zingen van de overbekende wandelklassiekers.
Dat het ook voor deze sympathieke korfballers soms even zoeken is, blijkt wel uit het feit dat we toch
echt hoorden zingen: “Daar boven op die berg, daar staat een koe.” Gelukkig eindigt het nummer
nog steeds met bier, maar van echt rijmen is natuurlijk geen sprake.
We hadden het net al even over de verschillen, maar de belangrijkste dingen zijn nog altijd hetzelfde.
Er wordt nog steeds geschreeuwd en gefloten in de tunnels en als er langs de kant mensen hun hand
opsteken, wordt er trouw een high-five gegeven. Langs de N3 wordt er hard en lang getoeterd door
vrachtwagenchauffeurs.

Na het oversteken van de Noordendijk vervolgen we onze weg over de Wantijdijk, langs het park dat
inmiddels bij iedereen in de agenda staat. Elke willekeurige zaterdag, behalve 14 juni vanwege
Wantijpop, kunt u daar in een zeer ongedwongen sfeer lekker hardlopen of wandelen.
Aan de andere kant liggen de velden van Oranje Wit, en net als Dubbeldam heeft ook Sporting Delta
een uitgesproken mening over deze club. Zo hoorden we achter ons luidkeels zingen: “Oranje Wit,
Oranje Wit, zo blij dat ik daar niet zit.”

Na de N3 komen we langs de kantine van Emma, waar Edwin Bijker op zijn zoon staat te wachten.
Voor sommige ouders is het nog steeds wennen, blijkbaar.
De tweede dag zit erop. Aan het einde van de tocht was het duidelijk dat een deel van de kinderen
moe begint te worden.

De derde dag is traditioneel de zwaarste. Gelukkig komen we dan langs de
rand van Dubbeldam: een thuiswedstrijd dus. Onze jongens en meiden kunnen alle aanmoedigingen
goed gebruiken. We kijken uit naar veel bekende gezichten langs de kant.